De afgelopen twee seizoenen heeft Cheyenne van der Linden in Italië gebasketbald. Een prachtig streven wat zij zelf heeft afgedwongen. De manier waarop ze zekerder is geworden is een voorbeeld voor velen, en het feit dat zoiets zich uit in progressie en fantastisch spel maakt haar enorm waardevol! Aankomend seizoen zal ze spelen bij Ibaizabal in Spanje!

Een sportieve familie

Cheyenne heeft het sporten niet van een vreemde gekregen. Haar ouders hebben zeer fanatiek gesport, nog steeds eigenlijk. “Ik kom uit een sportieve familie,” vertelt Cheyenne. “Mijn vader (Richard van der Linden) heeft vroeger gevoetbald, en was als bodybuilder drie keer tweede geworden tijdens de jaarlijkse kampioenschappen van De Sterke Man van het Land. Mijn moeder deed ook aan bodybuilding. Dus ik heb wel een goede mentaliteit meegekregen vanuit huis.”

De eerste sport waar Cheyenne zich mee bezighield was een vechtsport, en wel judo. “Mijn vader kent een kickbokser die hier in de buurt woont. Hij vroeg aan mij of ik niet wilde gaan kickboksen, maar daar was ik nog te jong voor. Dat vonden mijn ouders ook. Wij zijn toen opzoek gegaan naar een vechtsport. Hier in Hoofddorp vonden we een judovereniging. Daar speelde ik op vrij hoog niveau, maar aangezien ik veel wedstrijden won was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Aangezien ik vroeger al vrij lang was, vroeg een meisje bij mij op school waarom ik niet op basketbal zou gaan. Op dat moment was ik 10 jaar. Ik kwam terecht bij BV Hoofddorp, en zo ben ik alsmaar verder gaan groeien binnen deze sport.”

Haar eerste jaar bij BV Hoofddorp

Van een vechtsport ging Cheyenne naar een balsport. De uitdaging van deze nieuwe tak van sport ging ze met overtuiging aan. “In het begin speelde ik met jongens en meisjes bij elkaar. Tot de onder 14 speelde ik gemengd, wat ik voorheen ook vaak gewend was aangezien ik tegen jongens gejudood heb. Stefan Mes en Linda Somers waren in het begin mijn coaches. Bij onder 12 en onder 14 heb ik op regionaal niveau gespeeld, om een eerste indruk van deze sport te krijgen. Toen ik naar onder 16 ging speelde ik voor het eerst in een meidenteam, op landelijk niveau. In het begin was ik vrij onzeker over mijn spel, dus landelijk spelen was best spannend. Ook het publiek was vrij fanatiek. Gaandeweg ging het steeds beter qua spel.”

Van onzekerheid naar steeds meer zelfvertrouwen

De manier waarop Cheyenne nu speelt is echt van fantastische waarde. Zelf gecreëerd en zelf afgedwongen. “Vroeger was ik onzeker over wat ik zoal kan en wilde uitvoeren. Soms wist ik niet zo goed waar ik naartoe wilde, maar nu ben ik verdedigend een stabiele factor op het veld. Ik houd er wel van om de ‘vuile taken’ op het veld uit te voeren, maar daarnaast kan ik ook aanvallen. Dat maakt dat ik zelfverzekerder ben, waardoor ik veel beter kan rebounden en weet waar ik moet staan bij welke plays. Daarbij, in Italië is het veel fanatieker en strikter over welke opdrachten er uitgevoerd moeten worden. Mentale weerstand krijgen is ook veel beter geworden.”

Een mooi nieuw avontuur met een kampioenschap

Na een tijdje gespeeld te hebben bij Grasshoppers ging Cheyenne voor iets nieuws. Lang hoefde ze niet te zoeken, maar deze zoektocht zou enorm veel succes opleveren. “Tot de onder 18 heb ik bij BV Hoofddorp gespeeld. Ik vertelde aan mijn coach Linda Somers dat ik opzoek was naar een nieuw avontuur. Robin van den Bilt coachte toen bij Grasshoppers in Katwijk, en ben ik daarheen gegaan. Robin coachte mij al eerder bij BV Hoofddorp, en in het team zochten zij nog een center. Zodoende kwam ik terecht bij onder 20 van Grasshoppers. Dat team bestond uit een groot aantal talentvolle speelsters, zoals Noor Driessen, Mia Hordijk en Ilse Kuijt.

Zoveel ervaring had ik toen nog niet. Tegelijkertijd bankte ik bij de onder 18. Het was heel spannend met onder 20, aangezien deze meiden al hun hele leven daar spelen en sommigen al jarenlang met elkaar. Toch eindigden we in de competitie op de eerste plaats, en het klikte heel goed daar. We hebben in de kleedkamer veel gelachen en gezongen, helemaal na mooie wedstrijden. Ik ben er heel goed terecht gekomen. In de Final Four kwamen wij in de finale tegen CTO Amsterdam. Dat team heeft elke dag krachttraining, dus vooraf wist ik dat het niet makkelijk zou worden. Natuurlijk waren wij er klaar voor, en hadden wij ook een aantal goeie spelers in het team. De wedstrijd ging steeds gelijk op, uiteindelijk naar een verlenging. Zoiets zegt al eigenlijk genoeg, dat je na 40 minuten spelen gelijk komt te staan. Dat laat zien dat beide teams het in zich hebben om hun slag te slaan. Gelukkig hadden wij Ilse Kuijt en Rosalie Aandewiel die op beslissende momenten hun driepunters erin schoten, en Noor die onder het bord door ging met scoren. Het was een prachtig slot van de competitie, zeker om daarna met een beker in je handen te staan! Een prachtige ervaring, aangezien ik het toen nog nooit had meegemaakt om in een grote zaal in Zwolle met veel meegereisde supporters een wedstrijd te spelen. Veel familieleden waren er toen ook bij. Heel bijzonder! Daarna hadden de heren ook een wedstrijd, dus dat is ook wel typisch iets van Katwijk om deze spelers ook nog te supporten.”

Hard work pays off: een buitenlandse uitdaging in Italië

Voor Cheyenne kwam een prachtige periode dankzij haar harde werken en het uitstralen van haar bijzondere talent. In Italië werd ze met open armen ontvangen, en dat voelde goed. “Toen ik onder 20 van Grasshoppers erop had zitten, ging ik eerst kijken waar ik in Italië terecht zou komen. Je kan natuurlijk begrijpen dat ik niet zomaar ergens ga tekenen voor ik de ins en outs van mijn potentiële club weet. Na een weekendje meetrainen voelde dat eerst heel anders natuurlijk; een andere omgeving en een andere taal. Ze hadden ook een center nodig, maar ik zag het zeker zitten om het te doen! Het grappige is dat ik 27 augustus 2019 18 jaar ben geworden, 28 augustus had ik mijn rijbewijs gehaald en 1 september ging ik naar Italië. Basketbal in Italië is best fysiek. De verdediging is vrij heftig, wat ik wel gewend ben te spelen. Wat er altijd vereist wordt, is 100% inzet! Dat is uiteraard nooit een probleem. Twee seizoenen hadden we een team met één Venezolaans meisje, twee Argentijnen en Italianen. Het was een dolle boel om in een appartement met negen meiden te zitten. Maar het waren fantastische tijden, altijd! Als er geslapen werd, werd er ook geslapen. Afgelopen seizoen hadden wij een Uruguayaans meisje, één Venezolaans meisje, één Argentijn en Italianen. Dat was eveneens heel gezellig, een prachtige ervaring al deze seizoenen in Italië! We wonnen veel wedstrijden, en hebben laten zijn dat wij een sterke tegenstander zijn.”

Je ziet, Cheyenne kan van alles aan! Haar doorzettingsvermogen maakt dat zij kan gaan voor wat ze wilt. “Ik zou altijd het hoogst mogelijke willen bereiken. Dat houdt in dat alles wat ik voor ogen heb altijd zou willen overwegen en meenemen naar een hoger level. Italië was een prachtige periode, wie weet wat er nog meer kan komen!”